تهش هم هیچ طرفی هم برنمی‌بندم؛ کلّاً.

همیشه در برابر گذشت زمان بازنده‌ام. زمان به تنها چیزی که دارم -عمرم- یورش می‌برد و تکّه‌تکّه می‌کَندش. برای همین با آن سر جنگ دارم. جوانی‌ام را می‌گیرد و زیبایی‌ام را می‌گیرد و یکی یکی آدم‌هایی که دوستشان دارم را می‌گیرد. صرفاً ممکن است از پس سوزاندن فرصت‌های همان لحظه برنیاید.   به گذشت زمان که فکر می‌کنم با دقّتی وسواس‌گونه دنبال فرصت‌های سوخته‌شده می‌گردم. در این وارسی هم همیشه بازنده‌ام. 

طرفه اینکه چیزی که جهان دقّت دارد حتماً به همه‌ی ما آدم‌ها برسد همین گذشت زمان - و به تبع آن مرگ- است. از جمله خنک‌ترین شوخی‌های کائنات.